انسان باشیم باشد که رستگار شویم

انسان باشیم باشد که رستگار شویم
( حسن حسینی )

دغدغه ی امروزجامعه ی ما فراتر از آب و نان و چشم و ابروست ، جامعه ای که تنهایی در تمام اجزای آن رسوخی وحشتناک و دهشت زا دارد امروز خود را در برابر هجومی همه جانبه از پیشرفت و فن آوری می بیند ، پیشرفتی که از یک سو گریزی از آن نیست و از دیگر سو آن چنان بر پیکره ی باورها و سنت ها تاخته است که انسان را سرگردان تر از همیشه در گرداب تنهایی خویش اسیر ساخته است . در چنین شرایط دشواری شاید که نه بی تردید ادبیات تنها پناهگاه انسان عاصی عصر حاضر است که می تواند بار دیگر هویت انسانی را به انسان بازگرداند و زمینه ی آشتی دوباره ی او را با زندگی فراهم سازد . ادبیات می تواند نماد روشنی از آمال و آرزوهای پنهان و آشکار باشد ، می تواند سرچشمه های روشن عشق را در معرض نمایش بگذارد ، می تواند فانوس راه باشد و امیدها را زنده کند ، می تواند تلنگری بر روح های خفته و چشم های بسته باشد ، اما این مهم ساده به دست نمی آید . واقعیت امروز جامعه ی ادبی ما چیز دیگری ست ، ما در شرایطی زندگی می کنیم که مافیا آن چنان در ادبیات ما رسوخ کرده که اصلا رسالت نوشتن را از یاد برده ایم ، فراموش کرده ایم نوشتن قالبی برای تفاخر و برتری جویی نیست ، شعر عرصه ای برای تاخت و تاز نیست ، آثار ادبی آنگاه که از هویت و اصالت راستین خویش تهی باشد جایگاهی در میان خوانندگان ندارد و تنها در پیشخوان کتابفروشی ها خاک می خورد . اگر با دیگران صادق نیستیم قدری با خود رو راست و صادق باشیم ، ما میخواهیم با قلم چه کنیم ؟ فتح کدام قله برای ما اهمیت بیشتری دارد؟ اینکه ادبیات ترجمان آرامش روح انسان باشد یا این که ادبیات ما را به نان و نوایی برساند؟ این که ادبیات روح های طالب معرفت و شناخت راسیراب سازد و آگاهی دهنده باشد یا اینکه ادبیات ذهنیت خودشیفتگی ما را ارضاء کند؟ وقتی قلم به دست می گیریم و می نویسیم یادمان باشد ما جزیی از یک کل هستیم جزیی که نگرش جامعه به ما نگرش متفاوتی ست .این باور روشن را از یاد نبریم جامعه از اهالی قلم انتظار فراتری دارد .به جایی برنخواهد خورد اگر گاهی حرف ما با عمل مان یکی باشد به جایی برنخواهد خورد اگر دست جوانان جویای نام را بگیریم نه آنکه با سلاح کارساز قلم در جا نسخه ی نابودی آنان را امضا کنیم ، به جایی برنخواهد نخورد اگر مخاطبان دلبسته ی ادبیات و نیازها و آرمان ها و رویاهای آنان را ازیاد نبریم . به هر حال بیایید در جغرافیای قلم انسان باشیم باشد که رستگار شویم .
ارادتمند ، حسن حسینی

 

خانه ی ما تهران نیست...